به هادس خوش آمديد
رودابه فقط یک‌بار خانه‌ی مهندس دوش گرفته بود و هیچ‌وقت هم خاطره‌ی آن حمام را به‌‌خاطر حضور احسان، مهندس، برزوخان و مادرش فراموش نکرد. اولین‌بار بود به‌جز خانه‌ی خودشان و خواهرهایش جای دیگری حمام می‌کرد. وقتی از حمام بیرون آمد مهندس برایش سوت کشید. ـ بنازم قدرت خدا را، فقط یک دختر از طایفه‌ی شیخ‌خانی برای بدبخت کردن کل مردهای تهران کافیه! برزوخان خندید، احسان اخم کرد، مادرش سرخ شد و رودابه تا دو ساعت از اتاق نیلوفر بیرون نیامد. ـ خب پس تا من چای رو آماده می‌کنم برو لباس عوض کن. رودابه به اتاق نیلوفر رفت. همه‌چیز مثل دو ماه قبل بود. مثل همیشه اول قاب عکس نیلوفر را برداشت و برای چندمین‌بار خطوط چهره‌اش را به‌دقت وارسی کرد. انگار می‌خواست این سؤال لاینحل را حل کند که چگونه دختری می‌تواند پدرش را این‌سوی کره‌ی زمین تنها بگذارد و به آن‌سوی کره‌ی زمین برود. رودابه بار اول در خطوط چهره‌ی نیلوفر اثری از شادکامی و بی‌خیالی مهندس دیده بود و حالا در حالت ایستادنش در آن برف بی‌انتهای ونکوور، چیزی مثل «من خودم هستم» می‌دید. دقیق نمی‌دانست این عکس مربوط به چندسالگی نیلوفر است، اما می‌دانست حالا نیلوفر بیست و دو سال دارد. دو سال اختلاف سنی داشتند، اما ده‌ها سال اختلافِ سلوک و رفتار. این را مهندس یک‌بار به او گفته بود. نیلوفر را همیشه با گیسوهای بسته با روبان صورتی و دامن کوتاه سفید و جر زدن‌های بیش از اندازه در باغ حاج شریف‌خان ابراهیم‌آباد به‌یاد می‌آورد. سال‌هایی که مهندس دست زن و بچه‌هایش را می‌گرفت و چند روزی مهمان طایفه‌ی شیخ‌خانی می‌شد و گوسفند بود که پیش پای مهندس و زن تهرانی و دختر و پسرش به زمین زده می‌شد. و خانم‌شهناز تا شش ماه حرف برای گفتن به خانم‌رعنا داشت.
راهنمای خرید و مطالعه نسخه الکترونیک
لبخند بی‌صدایش، طنین فریاد خوشحالی بود، در روح سرگردان و ناآرامم. سرگشته و حیران سوار ماشین‌اش شدم و ساکت و بی‌صدا، گوش به زنگ کلامِ شیوایش دادم. چهره‌ی مضطرب و بی‌قرارِ مجذوب و منگ عشقم را که دید، پیروزمندانه، چون سوارکاری که افسار اسبش را کاملاً به دست دارد، با شتاب به سوی مقصد راند تا در مکانی آرام تیرخلاص را به قلب مغرور و بی‌صبرم فرود بیاورد. افسوس که مسافر شهر عشق، اندک زمانی بیشتر فرصت ندارد تا دوباره مانند پرستویی مهاجر به خانه‌ی خویش بازگردد. 
دلوز در ۱۹۶۷ پژوهشی درباره‌ی زاخر‌ـ مازخ منتشر کرد که در آن برای نخستین‌بار امر «انتقادی» و امر «بالینی» را به یکدیگر پیوند داد. منطق معنا (۱۹۶۹) تا حدی خوانشی از آثار لوئیس کارول است و فصل‌ها و ضمائم تکمیلی آن نیز به کلوسوفسکی، تورنیه، زولا، فیتزجرالد، لاوری و آرتو می‌پردازند. ارجاع‌های ادبی بخش قابل‌توجه‌ای از اثر دو جلدی کاپیتالیسم و شیزوفرنی را دربرمی‌گیرند که دلوز در دهه‌ی ۱۹۷۰ به‌همراه فلیکس گتاری به رشته‌ی تحریر درآورد. او همچنین کتاب‌هایی درباره‌ی پروست (۱۹۶۴) و کافکا (۱۹۷۵، به‌همراه گتاری) و نیز دو مقاله‌ی بلند درباره‌ی کارملو بنه (۱۹۷۹) و ساموئل بکت (۱۹۹۲) نوشته است. گفت‌و‌گوهای ۱۹۷۷ او با کلر پرنه فصل مهمی با عنوان «درباره‌ی برتری ادبیات انگلیسی‌آمریکایی» دارد. انتقادی و بالینی شامل هشت مقاله است که به‌تازگی بازبینی شده‌اند و دلوز در اصل آن‌‌‌ها را بین سال‌های۱۹۷۰-۱۹۳۳ منتشر کرده است، همراه با ده مقاله که برای اولین‌بار در این کتاب به چاپ رسیده‌اند. دیگربار، نام فیلسوف‌ها (افلاطون، اسپینوزا، کانت، نیچه و هایدگر) را در کنار نام فیگورهای ادبی (ملویل، ویتمن، دی. اچ. لارنس، تی. ئی. لارنس، بکت، آرتو، مازخ، ژاری و کارول) می‌بینیم. اگرچه دلوز اولین‌بار ایده‌ی این کتاب را در مصاحبه‌ای در ۱۹۸۸ مطرح کرد، اما روشن است که او پروژه‌ی «انتقادی و بالینی» را از ابتدای کار خود مدنظر داشت و آن را به شکل‌های گوناگون در سراسر آثار منتشرشده‌اش دنبال کرد. این تحلیل‌های ادبی چه نقشی در آثار فلسفی دلوز ایفا می‌کنند؟ 
آيا تاکنون براي شما اتفاق افتاده است به جايي برويد که آن را اصلاً نمي‌شناسيد اما آدم‌هايش براي شما آشنا هستند، حتي بيش از آشنا، مثل افراد خانواده خودتان؟… بانو و مرد مرده، در يک فضاي رئال جادويي، سرنوشت جامعه‌اي را به تصوير مي‌کشد که براي ما آشناست، اما در عين حال آن را نمي‌شناسيم. ما در اين جامعه زندگي کرده‌ايم، پس چرا چنين براي ما غريبه است؟ اين داستان به نقد روابط انساني امروز در جامعه‌اي مي‌پردازد که در آن کم‌کم انسان از هويت راستين خود تهي مي‌شود و باور مي‌کند فرد ديگري است. اين نمايش‌نامه را بازيگران آمريکايي در دانشگاه آيووا نمايش‌نامه‌خواني کردند و در بين ده اثر از نمايش‌نامه‌نويسان برتر جهان مقام اول را کسب کرد. 
